W imię Adanoi..
Wypowiadam to co wieczór
Demony we mnie spać nie pozwolą
Śmierć sie zbliża
Powoli lecz kiedyś przyjdzie
ja jej tylko pomagam lecz nie chce odejść
Ale przyjść musi
Sam sie zabijam nawet nie wiedząc
Czesto myślałem by jej pomóc lecz nie
nie moge tego zrobić
Zawsze jest ktoś komu może na mnie zależy
Kto mnie kocha
Może ją spotkam
A może już ją znam
Lecz skąt pewność żę czuje to co ja
Musze strzelać

BY ŻOŻo :*

Dedykuje Madzi :*



To mój pierwszy wierszyk :D

nie jest zły jak na początek

Wybacz, ale ani trochę nie czuję tego wiersza. Opowiada o śmierci, czy o ukochanej dziewczynie ? Bo to dwie różne rzeczy ;p.

Jedno z drugim się przeplata niekiedy

Zgodzę się. Ale prawie każdy wers jest swoistym zaprzeczeniem wcześniejszego, przez co robi się taki wielki chaos i nie wiadomo o co chodzi.
Nie jestem jakimś humanistycznym koksem-wierszokletą, ale zanim coś się napisze, to trzeba nad tym trochę pomyśleć i jakoś połączyć w integralną całość. Bo to tak jakby się zrobiło garnek z czterech części i chciało w nim gotować makaron :P

może tak to wygląda ale w chaosie jest i logika po za tym jak na początek nie jest źle

Zozo nie martw się śmierć jest początkiem kręgu życia. Ale ty nie myśl o niej, myśl o życiu, bo śmierć to ucieczka i niczego tym nie zmienisz, nie wiem kto Ciebie tak mocno zranił ale czas leczy rany. :)

:D ten wiersz jest napisany dokładnie tak samo jak "Nie zapomnij" czyli postawiam sie w sytuacji kogoś kto nad tym ciągle myśli :PP

Przelewanie uczuć na papier czasem jest nie tylko najlepszym lekarstwem ale też i najlepszym wierszem. Ja osobiście wolę kiedy to serce a nie logika pisze wiersze. :)