Ułudnym kwiatem nicości zrodzona
Pajęcza nić wiążąca noc i dzień
Śmierć istnienia zbiera jasny plon
Wszystko to jedno, zamknięty złoty mrok
Zapadł nadziei ulotny blasku cień
Gdy w grze dobra i zła umarł wiatr
W trzymającym zmierzchu ta chwila tkwi
Pomiędzy mrokiem a dniem nieśmiertelności dar

Ot, takie coś.

Piękne ;_;

Nemezis :) gleboki sensem wiersz ... "pajecza nic wiazaca dzien i noc" uwielbiam ta pore na granicy dnia i nocy czyli zmierzch zapadajacy i ciut przed switem... gra swiatla. To bardzo magiczne pory zwlaszcza jesienia, "pomiedzy mrokiem a dniem niesmiertelnosci dar" Piekne nawiazanie do cyklu wiecznego Odrodzenia. Swietne :) pozdrawiam