Lustra majÂą moc, to pewne. PotrafiÂą wyÂłapywaĂŚ energiĂŞ, wzmacniaĂŚ jÂą i odbijaĂŚ. PotrafiÂą jÂą "klonowaĂŚ", rozszczepiaĂŚ, a nawet przeksztaÂłcaĂŚ. KaÂżdy fizyk siĂŞ z tym zgodzi. I kaÂżdy mag czy czarownica.
Znaj¹c w³asnoœci luster mo¿na by³oby pokusiÌ siê o stwierdzenie, ¿e dzia³aj¹ jakoœ na nasz¹ duszê, na nasz wizerunek. Ale ¿eby od razu kraœÌ? Raczej - wzmacniaÌ, duplikowaÌ, odbijaÌ... Nie na darmo istnieje tyle rytua³ów magicznych, wykorzystuj¹cych w³asnoœci lustrzanej tafli do zmiany np. naszego charakteru, zachowania innych ludzi. Chodzi przede wszystkim o "nagranie" odpowiednich wzorców i sprawienie, by lustro "odgrywa³o" owe stworzone wzorce, zmieniaj¹c tym samym istniej¹ce, niekorzystne.
No có¿, w gruncie rzeczy mo¿na powiedzieÌ, ¿e kradnie duszê... Tak samo jak "zatrzymuje fragmenty naszego ¿ycia". Tyle ¿e o wiele, wiele s³abiej ni¿ np. fotografie. To nie ma nic wspólnego z magi¹, bardziej z fizyk¹: gdy w lustrze odbija siê oœwietlony obraz przedmiotu, jego wzór zostaje zapisany w atomach lustra. Ale ten wzór trwa chwilê - dopóki inny wzór nie zostanie na nim zapisany. To tak jak z obrazem na siatkówce oka - mo¿na odczytaÌ ostatni¹ scenê, któr¹ promieù œwiat³a zapisa³ na siatkówce, ale nie poprzednie, "skasowane" ostatnim zapisem.
Nie dajmy siê zwariowaÌ - nie bêdziemy ¿yÌ krócej, gdy przejdziemy przed lustrem. Nie utracimy te¿ naszej duszy. Lustro nie jest narzêdziem z³a, wiêcej - nie jest jak¹œ z³¹ istot¹. Jest zwyk³ym przedmiotem, którego pewne fizyczne w³aœciwoœci mo¿na wykorzystaÌ zarówno w nauce (np. do odbijania œwiat³a lasera), jak i w magii - w rytua³ach mi³osnych czy ochronnych.